richting Buffalo

Vanmorgen uitgeslapen en ontbijt uit eigen rv-keuken. De douche werkt prima alleen had Rianne snel koud water en moest ze haar haar uitspoelen en snel afdrogen. Schijnbaar heb ik teveel warm water gebruikt, sorry Ri morgen nieuwe kans. Daarna de standplaats betaald bij de receptie en verteld dat we nog Amish gebied willen bezoeken. Zeer behulpzaam en we krgen een folder met info over Shipshewana. Plaatsje ligt daar dichtbij en er wonen veel Amish. Terug in de camper met het verhuurbedrijf gebeld. Aangezien de blower in de cabine wel werkt maar er alleen koude lucht uitkomt zitten we te verkleumen voorin. We kregen na anderhalf uur een adres 10 mijl verderop waar we naar toe konden rijden. Voordat we de campingplaats verlieten heeft Roelof de toilet en afvalwater geleegd, gelukkig geen filmachtige taferelen met sputterende stront slangen. Aangekomen bij het service station blijken we niet de enigsten te zijn met camper problemen. Een amerikaan was daar al sinds afgelopen maandag. Hij adviseerde ons gekscherend dat we maar onderdak in de omgeving moesten zoeken.Waarschijnlijk volgt hij nu ook onze blog, want we hebben hem die laten zien. Nadat ze het probleem hadden verholpen zijn we naar Shipshewana gereden. Inderdaad zagen we veel koetsjes met paard en hebben we onze benen even gestrekt. De lunch genuttigd in een restaurant daar en pecanbrood gekocht voor in ons mobiel huis. We schieten qua mijlen niet veel op en nadat we voor 80 dollar hebben getankt gaan we nu echt verder. We besluiten om de 120 west verder af te rijden tot we de kruising krijgen met de 80 / 90 east. We passeren open landschap waar veel boeren leven met houten huizen, rust en eenvoud en vooral geen haast. De regen die ons de hele dag schijnt te achtervolgen stopt nu langzaam en ondanks de bewolking genieten we van het uitzicht. Rianne ligt nu lekker te slapen op de bank en nog even en dan verlaten we Indiana om de staat Ohio in te rijden.

Ondertussen is Ri weer wakker en zit ze achter de laptop (Hallo iedereen =) ), onze verbinding van de 120 naar de 80/90 ging niet zo makkelijk als het klonk en we hebben een veel te grote omweg gereden. Dat komt ervan als ze een stuk weg afsluiten en slapende ikke blijkbaar de enige is die bij het afnemende licht nog de weggennummers op de kaart kan lezen om een alternatieve route uit te zoeken.... (tijd voor een bezoekje aan Pearl voor pa en ma na thuiskomst).
Uiteindelijk is het gelukt om de 80/90 te breiken en zijn we nu in Ohio. Ons plan was eerst om Ohio vandaag helemaal door te rijden en een plekje voor de nacht te zoeken in Pennsylvania maar ik heb nu zo mn twijfels of dit gaat lukken. We zullen zien

Ondertussen zitten Roelof en Ri samen voorin en rammel ik op de bank bij de eettafel. We zijn bij Toledo aangekomen en zullen op de volgende parkeerplaats checken of ze daar Wifi hebben om een Walmart te vinden na de plaats Cleveland, dat zal dan onze nachtstop moeten worden. Lekker handig een supermarkt die altijd open is, kan dan ook eten inslaan voor het diner van morgen, vandaag zal het wel een burger worden ben ik bang. Maar goed, nog een paar dagen dan staat er bruine bonen met spek op tafel.

Inderdaad viel het niet mee om een Walmart te vinden, maar net voorbij Cleveland vinden we rond 23.00 een 24-uurs supermarkt en krijgen we de tip dat er langs de 90 east een rest area zit. Zo staan we om middernacht langs de snelweg geparkeerd tussen de trucks, bedjes klaar en wijntje en biertje erbij, morgen een nieuwe dag.

1e dag onderweg met onze rv

Vandaag is het dan zover, we moeten nu onze camper ophalen. Op dit moment type ik terwijl Roelof rijdt en Rianne de wegenkaart in haar bezit heeft en zegt waar we heen moeten gaan. De blog ga ik in kortere zinnen typen voor Steve. Hij wil alles lezen en stopt elk verhaal in Google translate. Ben bang dat het anders een raar verhaal gaat worden. Vanmorgen om 7 op en een lekker ontbijtje gehad. We waren al bekend met de weg in Chicago en rond 8.45 kwamen we aan bij het verhuurbedrijf. Onze camper stond al klaar, ach daar passen wij wel in 32f is dik 10 meter lang. De meneer van het bedrijf vertelde ons dat we ook vanaf het vliegveld (waar onze huurauto naar toe moest) een gratis taxi konden krijgen naar hun bedrijf. Dus nadat we al onze bagage in de camper hadden gestopt gingen Rianne en ik op weg naar het vliegveld O'hara want het is niet eenvoudig om in de drukte met een camper die weg te moeten nemen. Hadden we vooraf dit geweten hadden we ons die extra rit kunnen besparen. Ondanks de spits waren we binnen 45 min. daar aangekomen en de taxi bracht ons terug. Natuurlijk had Roelof wel met de meneer van het verhuurbedrijf gepraat maar alles moesten de dames nog inpakken voordat we konden vertrekken. Rond kwart voor 1 konden we eindelijk vertrekken. Geloof dat Steve ook ergens met zijn truck rijdt, wie weet komen we hem nog tegen, zou super zijn. Roelof merkt op dat de trucks wel erg groot zijn, ze halen ons aan alle kanten in. We mogen max 55 mijl rijden, de trucks?? geloof dat ze harder rijden dan toegestaan. Het is nog uitproberen hoe alles werkt en ik vind het maar koud hoor, zit met jas aan en vest over mijn benen. Ergens werkt de verwarming voorin de cabine niet want zelfs op heet blaast ie koude lucht. Voordat ik de jas uit de kast kon pakken moesten we proberen een la te sluiten die door het gehobbel open was gegaan en de deur aan het blokkeerde. Gelukkig hadden we een schroevendraaier en kon ik door de spleet van de deur met gepurk de la sluiten. Het regent op dit moment (zoals al de hele ochtend) en het lijkt heerlijk op Nederland, voorin zitten Roelof en Rianne te kibbelen waar we nu rijden en op welke kaart dat is, ik probeer wat te typen. De film van rv met Robbin Williams komt in me op, wie weet gaan we hier nog eens een boek over schrijven. Op dit moment rijden we Indiana binnen, foto gemaakt door Rianne en het is nu 15.45 Even een pauze genomen met typen en we hebben de grote weg achter ons gelaten. Afgesproken dat we overdag beter de kleinere wegen pakken en de kleinere plaatsen aandoen. Als het dan donker is kunnen we beter de highway's nemen, dan is er toch weinig te zien en schieten we ook weer meer op tot we een plaats hebben om te parkeren. Het regent en het waait erg hard en af en toe moet ik iets oprapen wat spontaan uit een kastje komt vallen. Het voordeel van een rijdend huis is dat ik heen en weer kan lopen en een glaasje fris kan inschenken. Ook de doos met chocolade puddles gepakt, hmmmmm wat zijn die lekker, dank jullie wel familie Bechtel. We zijn ook weer een tijdzone gepasseerd en nu is het weer 6 uur tijdsverschil met thuis. De huizen die langs de 6 staan zien er erg leuk en knus uit en overal zien we pompoenen ivm Halloween wat nog gaat komen. Bij Westville gaan we van de 80/90 af en rijden de 6 op. We besluiten om de 6 bijna geheel af te rijden en aan het eind op de KOA van Middlebury te overnachten. We komen nu in Amish gebied en hoera ik zag 1 paard met wagen door het plaatsje me tegemoet komen. Precies zoals je ook in de films ziet, morgen misschien kans om foto's te maken. We staan nu op onze KOA plaats en de zijkanten zijn uitgeschoven, dus extra ruimte in ons huisje. Koffie en dvd uitgepakt en nu gaan we genieten van onze avond. Tot morgen.

richting Chicago voor de camper

Weer een dag voorbij, gevuld met een druk programma. Vanmorgen stond Steve om kwart voor 9 ons op te wachten bij ons hotel engingen weontbijten in Ludington samen met de vader van Tammy en diens vriendin. Tammy en Lila gingen met de auto van haar moeder en die kwamen we onderweg tegen. We hebben vanochtend maar pannenkoeken besteld maar verder dan 1 kwamen Ri en ik niet en we worden al een beetje amerikaans door om een go-box te vragen, want daar doe je gewoon de rest van je eten in om mee te nemen. Roelof een senioren ontbijt zoals op de kaart stond, Tijdens het eten natuurlijk veel gepraat en ineens kwam de hoed ook weerter spraken dus we zijn alsnog naar de Hallmark winkelgegaan en ik heb hem gekocht. Zag ook nog een super deurbel met allerlei spookachtige geluiden, hmmmm wie weet moet ik die ook nog eens gaan halen. Na het ontbijt had Steve met zijn zus afgeproken op het Universiteits terrein waar ze werkt en kregen we een korte rondleiding met uitleg van de leermethode daar. Erg leuk om haar te leren kennen. Nadat we daar wegreden stond alleen nog het ophalen van de huurauto te Muskegon op het programma en rond 3 uur was het tijd om afscheid te nemen van Steve. We mogen zeker terugkomen zegt hij, ik geloof dat hij dat zeer fijn zou vinden en wij zeker ook. Volgens onze grote vriend zou de reis naar Chicago ongeveer 2,5 uur duren en ook de tijd zou 1 uur terug gezet worden. Maar al snel kwamen we er achter dat we hetniet zouden reddenen ging Roelof even het bedrijf bellen ivm de camper en of het een probleem zou worden om hem later op te halen, er stond geen tijden bij van sluiting ofzo. Alles is hier vaak tot zeer laat open. Groot was de schrik dat het verhuurbedrijf al om 17.00 gesloten zou zijn en gezien de afstand die we nog moesten doen zouden we dat nooit kunnen halen. We waren rond half 8 bij Chicago maar om helemaal rond die stad te rijden kost ook behoorlijk wat tijd. We kregen ook nog een stuk tolweg en waren verbaasd dat het maar 80 cent was maar dat poortje kwamen we meer dan eens tegen. Gelukkig niet super veel maar het houdt ook wel een beetje op. Ook het vinden van een hotel is niet eenvoudig,, volgens de mensen is het gelijk achter het winkel centrum, ja ja zeker we hebben lang moeten rondrijden. Gelukkig rond 21.00 hadden we een kamer en slapen we weer met 3 op 1 kamer. Daarna nog de reisverzekering even gebeld ivm de extra kosten die we nu moeten maken. Bij thuiskomst moet ik maar zien of ze het vergoeden en anders helaas.

Morgenvroeg op tijd naar het verhuurbedrijf en ons mobiel huis ophalen, de booschappen zitten al in de auto.

Manistee, dag 2

Vanmorgen even heerlijk wat langer geslapen, rond 9 waren we beneden en hebben van een ontbijtje genoten, super muffin, koffie, fruit en repen en jus. Genoten in het voormalige bankgebouw en even de kamer bewonderd van de eerste directeur. Het gebouw stamt uit 1891 en is nog bijna in geheel originele staat, compleet met kluis die nu is ingericht als soort vitrine kast. De voormalige balies funcioneert nu als receptie en het geheel straalt een geweldige sfeer uit. Na het ontbijt zijn we richting Steve en Tammy gelopen aangezien hun huis op loop afstand is. De oudste was al naar school en Lila gaat rond de middag een halve dag. Er stond een straffe wind en nadat Lila was ingepakt in de wandelwagen gingen we vijven naar River Street om de winkels te verkennen. Vooral het feit dat het op 31 oktober Haloween is zie je overal terug, geweldige items om je tuin en huis mee te versieren en ik was helemaal gek van een hoed die je kunt aanzetten en die dan praat en waarvan de punt op en neer wipt, super grappig.Zag hethelemaal voor me dat ik die op zou hebben tijdens 11 november als er kinderen aan de deur zouden komen, lachen. Misschien dat ik me toch nog 1 ga kopen, zal dan wel dat ding op moetenzetten op het vliegveld want hetzal niet passen in de koffer. Tegen twaalf gaat Tammy de jongste even naar school brengen en stappen wij in de auto om naar een wijnproeverij te gaan. Daar staan wij met z'n allen aan een bar met een super aardige babbel tante achter de balie. Het is een biologische 'boerderij' waar men ciders en wijnen maakt dus we konden genieten van allerlei soorten en kregen ook nog een toastje met lekker smeerkaas en een chocolaatje die je met de kersenwijn moest eten, yummmm yummmm. We hebben een kersenwijn gekocht en een appelkersen cider gekocht in een literfles met beugelsluiting, dus we kunnen in onze camper straks een glaasje drinken. De kinderen hebben we opgehaald met z'n allen van school, koffie bij hun thuis gedronken met lekkere taart en nadat Lilaterug was van haar dansles zijn we uit eten geweest in Onekama, het eten was prima en Lila met haar vier jaar merkte op tegen de serveerster dat het eten erg lekker was. Het was een zeer geslaagde dagen morgenvroeg zal Steve ons weg brengen richting ons ophaalpunt voor de auto zodat we daarna naar Chicago kunnen rijden.

btw ook hier hebben ze een prachtige zonsondergang bij Lake Michigan

Manistee

We hebben heerlijk geslapen in het plaatsje Battle creek en ik wilde het liefst gewoon doorslapen, schijnbaar door het tijdsverschil dat we dat hadden. Het ontbijt genuttigd en daarna alle koffers weer in de auto van de Tammy (althans volgens Steve). We hadden nog tijd om langs een winkelcentrum te gaan en daar te kijken naar iets van een trui of sweater want we hadden het idee dat we wel iets extra's konden gebruiken gezien de temperatuur. Gelukkig waren we in gezelschap van 2 mensen die daar bijna elke winkel wel weten te zodat we binnen no time aan het snuffelen waren in een grote kleding winkel. Voor ons drieen een trui gehaald en nadat we nog wat rond hadden gekeken gingen we op weg naar Grand Rapids, de vorige woonplaats van Steve en Tammy. Ze hadden met de kinderen afgesproken dat we allemaal samen zouden eten en tegen 2 uur zaten we met alle kids en ook kleinkinderen aan tafel en konden we onder het eten op verschillende schermen allerlei football games zien, want daar is dat de nationale sport en niet onze sport voetbal. Het was een gezellig samen zijn en voor Steve is het een must omdat hij veel van huis is op zijn vrachtwagen en op deze manier ze eens in de maand gezamelijk eten. Zelf nu eindelijk ook kennis gemaakt met Robert, Kyle, Anna, Joe + aanhang en de kleinkinderen. Na het eten gingen we op weg want onze eindbestemming is Manistee en dat ligt 130mijl verderop. Het landschap doet heel Hollands aan, groene landerijen, landbouw, bomen en af en toe vee op het land, Wat het anders maakt zijn de heuvels en de huizen die meestal van hout zijn en een typisch amerikaanse uitstraling hebben. Via de 31 kwamen we zelfs de afslag tegen die naar Holland gaat, we voelen ons bijna thuis. Nog een stop gemaakt dicht bij Ludington en daar op de uitzichttoren een glimp kunnen opvangen van Lake Michigan wat dicht langs de snelweg ligt. Tegen 6 uur kwamen we aan bij het huis van onze vrienden en konden we ook kennis maken met Joe en Lila die thuis waren gebleven thuis waar oma aanwezig was. Grppt was de verrassing dat de doos die we 3 jaar geleden met sinterklaas presentjes nog aanwezig was en nu allerlei presentjes voor ons bevatte. Wat geweldig, ik met een kerstman muts op en wij allerlei kadootjes uitpakken, het was prachtig, niet verwacht. Nadat de vrouwen wat hadden gekletst en de mannen buiten de mencave hadden verkent werd het tijd om ons hotel op te zoeken. Onze kamers zijn geweldig en Rianne maakt dankbaar gebruik van een heet bad, wij gaan even naar de overkant en drinken een drankje en besluiten dan om er maar in te kruipen, morgen gaan we de plaats verkennen, we laten ons verrassen.

richting Detroit

Ons vorige verhaal werd afgebroken op het moment dat we uit gingen checken van ons hotel te Maui. We hadden nog uren voordat we de auto moesten inleveren en konden nog even een kleine lunch nemen bij het restaurant bij het hotel en daarna langs shops en centra. Helaas waren we snel klaar daarmee en restte ons de vraag: wat nu te doen tot 20.00?? Besloten om op een bepaald moment nog naar Paia te rijden en daar te kijken. Leuk plaatsje met leuke winkeltjes en een hele fijne eettent waar je flatbread kunt eten, oftewel pizza. We hadden genoeg tijd om de prachtige klei-oven te bewonderen, iets te drinken en ons een pizza uit te zoeken. Gewoon 1 grote besteld en die komen ze gesneden bij je brengen en als je daarna nog meer wilt, bestel je een andere. Zo kwamen we de rest van de avond door en waren we rond 20.00 uur bij het vliegveld. Alles verliep soepel en voordat we het wisten waren we al op weg naar Phoenix, waar we moesten overstappen. Ondanks de korte nacht ervoor konden we niet goed slapen en waren we blij dat de tweede vlucht korter was.

Vlak voordatwegingenlandenkon ik vanuit het raampje Lake Michigan zien en de stad Chicago.Rond 16.00 waren we in Detroit, horloge in totaal 6 uur vooruit gezet en werden we opgewacht door Steve en Tammy,waar we blijven tot dinsdag ochtend. We hebben gepraat en je kon niet merken dat we elkaar voor het eerst zagen. Verschillende jaren loopt ons contact al en nu ontmoeten we elkaar voor de allereerste keer. Ze hadden voor ons kamers geboekt en nadat we ons hadden gedoucht gingen we op weg naar een restaurant in een casino voor ons avond eten. De presentjes die we hadden meegenomen vanuit NL en de souveniers hadden we bij ons. Voor Steve een leuk hula dashboard poppetje en voor Tammy iets voor kerst. De kleinigheden voor de nog thuis wonende kinderen bewaar ik voor morgen. Het is nu bijna 23.00 en we zijn toe aan een goede nachtrust, stom dat ik net nog koffie heb gezet, schijnbaar ben ik nog in de war met de tijd, zal de koffie gewoon uitzetten en slapen gaan. foto's zet ik morgen er wel op.

zonsopkomst op de Haleakala

Vanmorgen ging om 3 uur onze wake-up call, jeeeeeeeeeeeeee, we willen er nog niet uit, maar als we de zonsopkomst willen zien dan zullen we wel moeten. Uit voorzorg en uit eerdere ervaring hadden we alle warme kleding al klaar gelegd en onze winterjassen lagen in de auto. Het was natuurlijk pikdonker en de straten zijn hier alleen verlicht met 'katte-ogen' maar het is goed te doen. Mijn navigator loodst me de juiste kant op en weldra rijden we op de 378, een bochtige weg die ons zal voeren naar de crater van de Haleakala. Helaas krijgt ik ineens de melding: ehhhh ik ben misselijk. Oeps, auto aan de kant en even luchten. Rianne heeft moeite met het gekronkel en deinen van de weg in het duister en haar maag laat dit haar weten. Even gewacht en er komen wat auto's voorbij en besloten om daar achteraan te rijden ivm het gevoel van richting die ze nu heeft. Het gaat nu gelukkig beter en alles blijft in haar lege maag. Volgens de informatie is de weg naar de crater 1 van de steilste wegen ter wereld. 61 km lang en zo'n 3500 meter hoogte verschil. We komen nog langs een info punt wat aangeeft dat er toiletten volgen omdat er bovenaan geen plaats is om een plasje te doen, dankbaar daar gebruik van gemaakt. We vervolgen onze weg enrond5 uur komen we aan bij het poortje van het park, ongelooflijk een meneer moet al vroeg aanwezig zijn om de entree gelden te heffen. Wij kunnen gebruik maken van onze parken-pas. Nog een klein stukje en rond half 6 komen we aan bij de bovenste parkeerplaats bovenaan bij de krater en overleggen wat te doen, de temperatuur is inderdaad erg koud en we verbazen ons over de uitdossingen die we tegenkomen. Varieerend van korte broek + t-shirt + teenslippers tot compleet in hoteldekens + spreien ingepakte mensen die schijnbaar alleen naar Hawaï gaan met hun zomerkleding. Wij waren heel blij met onze leren winterjas, behalve Roelof die had een waterdichte zomerjack aan met vest eronder alleen zijn zomerbroek was iets aan de dunne kant. Er hing nergens een termometer maar het zal niet veel boven 0 zijn geweest en dan ook nog met een heerlijke nevelregen aangezien we met onze neuzen in de wolken stonden. Iedereen was blij dat er een uitkijkpost was die de snerpende wind tegenhield maar niet bestendig was tegen onze lichaamstemperatuur aangezien de ramen compleet beslagen waren van binnen. Uiteindelijk waren we allemaal blij dat de zon op tijd opkwam en we onze foto's konden maken om daarna zo snel mogelijk de warmte van onze auto op te zoeken en weer naar de warmte van de kust te gaan. We vonden het wel jammer dat er heel veel bewolking was bovenaan de krater wat de zonsopkomst toch een beetje tegen deed valllen. Terug in het hotel hebben we alles ingepakt en voor 12 uur moeten we deze plek verlaten. Vanavond vliegen we richting Detroit en morgen zal het misschien niet lukken om iets op onze blog te zetten, maar we doen onze best.

Luau bij hotel Grand Wailela

Vanacht goed geslapen en we waren fris en fruitig, vooral ik was niet zo krakkemikkig als gisterochtend. De zon scheen en een prachtige blauwe lucht was vanuit ons hotelkamer te zien. Op naar buiten, badkleding aan, badlakens gehaald bij de balie en op naar het strand. We beseffen nu dat het heerlijke weer bijna ten einde is en dat we er van moeten genieten, dus lagen we rond half 10 op het strand te bakken. Temperatuur stijgt snel naar 30 graden en het kraakheldere water van de oceaan zorgt voor de welkome verkoeling. Nadat we met veel pijn en moeite ons luchtbedje hadden opgeblazen daar even mee liggen stoeien maar er waren niet veel golven. Later nog een bodyboard uitgeprobeerd maar het eenvoudiger dan het is, wel erg gelachen en door het water gerold. Tegen 12is de zon erg heet en dat hebben geweten, wederom toch wat rode plekken op onze lijven, Roelof trekt alleen zijn shirt uit als hij het water in gaat, zijn rug begint te vervellen en hij heeft geen zin in nogmaals een rode-kreeft-rug. Rond half 1 allen een douche genomen en onderweg naar de shops om voor Tammy, Joe en Bryan nog iets te kopen. Bij een leuk eettentje op het terras een lunch gehad, aangezien ik geen zin had in die fries die ze overal bij doen een bowl soep besteld. Rianne en eega besluiten om dit ook te doen en na een hele tijd worden er kommen soep op tafel gezet ter grootte van een handige eetpan. Wow, soep erg lekker maar we hebben geen van allen het opgekregen. Rond half 4 zijn we naar de receptie gelopen ivm een shuttle naar het hotel waar we een Luau gaan meemaken. Natuurlijk gaat alles dit keer snel en zijn we veel te vroeg aanwezig maar hebben daardoor tijd om het complex te bekijken. We beseffen gauw dat dit geen budget hotel is, overal grote beelden, vijvers, kroonluchters en veel bloeiende planten. Buiten grote vijver partijen met watervallen waar je U tegen zegt en zelfs een kleine kappel met glas in lood ramen temidden van een grote koi-vijver, waar men ook kan trouwen. Zwembaden met glijbanen die lijken alsof ze in de rotsen zitten, waterstromen en zelfs voor de kleine kids een heus nagemaakt strand-zwembad. Rond 5 uur zitten we aan tafel en kunnen genieten van een heerlijk buffet met cocktails en krijgen we een show te zien. Aan de hand van hula danseressen en dansers krijgen we het verhaal uitgebeeld van de Haitianen die naar Hawai kwamen. Prachtige muziek en zang en geweldige dansen hebben we gezien, Rianne en ik hebben zelfs nog met andere gasten een poging gedaan op toneel om de hula te dansen. Wij zullen jullie die foto's natuurlijk onthouden, die zijn prive-bezit en alleen te zien tijdens persoonlijk bezoek. Voldaan zijn we om half 9 terug en bereiden we ons voor op een korte nacht, om 3 uur worden we wakker gebeld, wewillen de zonsopkomst zien bovenop de crater van de Haleakala. Tot morgen